Bedankt

Bedankt! “Jij”! (Ik noem Jij vanwege de privacyregel ; Kees!) Ik heb eerder over Jij geschreven.

Bedankt Kees, het was uiteindelijk goed, met je een jaar opgetrokken te hebben, niet erg fijn, maar uiteindelijk wel goed.

Ik weet dat onze samenwerking niet helemaal lekker verliep. En dat je daar ook mee struggelt. In een jaar tijd heb ik veel over jou, mezelf en op emotioneel én spiritueel vlak geleerd.

Inmiddels is het voor mij een innerlijke weten dat, wij mensen, gereïncarneerd worden, er is dus leven na de dood. Dat weet ik omdat ik herinneringen bij me draag, die ik in dit leven niet heb meegemaakt.

Telkens wanneer ik bij Kees in de buurt kwam, stond mijn hele lichaam op tilt, gespannen, een sterk vervelend onderbuikgevoel. Als een grote bal in mijn maag.

Ik reageerde naar Kees, door dicht te slaan, te hakkelen wanneer hij me wat vroeg, niet reagerend, soms negerend. Ik voelde het in mijn ziel! Ik was me bewust van mijn gedrag, en probeerde ondanks deze gevoelens het te doorbreken. En dat kon ik niet alleen, daar had ik hem ook bij nodig.

Doordat ik weinig of niet met Kees sprak, ik ben een zeer observerend persoon, kreeg ik mede door observatie van hem en goed te luisteren naar de woorden die hij gebruikte een kijkje binnenin Kees. Zonder dat hij het in de gaten had gaf hij zich aan mij bloot. En weet ik dat we elkaar in een ander leven eerder hebben ontmoet. Laat ik zeggen, in omstandigheden die niet ok voor mijn ziel waren.

Zojuist had ik weer een hoofdstuk gelezen uit “Het Witte Boek”. Wat ik al een keer vermoed had, kreeg ik hier bevestigd.

We keren leven, na leven, na leven weer terug. En ontmoetten dan vaak ook telkens weer dezelfde mensen. Met als doel, om te leren, als mens.

Daarom is je familie je familie, ik bedoel: je overgrootvader of -moeder keert weder in zijn of haar (achter) kleinzoon of kleindochter. En ben je in een ander leven: broers en zussen van elkaar geweest, nichtjes, ooms, tantes of elkaars geliefde geweest. Keer na keer! Dát is de reden dat je je kleinkind / kind onmiddellijk herkent, het daardoor gelijk vertrouwd voelt en je het meteen lief hebt!

Je hebt elkaar namelijk eerder lief gehad!

Mijn lichaamsziel verteld mij, wanneer ik in de buurt van Kees ben, in dezelfde ruimte ben, onze zielen elkaar herkennen.

Oók lees ik in “Het Witte Boek” ,wat mij al eens eerder verteld is, dat alles wat je meemaakt in dit leven, je dat meeneemt naar het volgend leven.

Dus, pleeg je een moord, dan zal je ziel zich dat voor altijd herinneren.

Dat zou zich kunnen uiten doordat je je ergens heel erg schuldig over voelt, zonder dat je er een aandeel in hebt gehad.

Bv. Je voelt je heel erg schuldig over een gebeurtenis uit de geschiedenis uit een ver, ver, verleden.

Zo heb ik een vermoeden dat mijn over- overgroot oma in een psychiatrische inrichting opgesloten heeft gezeten, compleet met dwangbuis en al!!!

Van mijn overgroot oma weet ik zeker, dat ze is opgenomen in een psychiatrisch inrichting. Omdat het leek dat ze de realiteit verloor. (Belangrijk detail: ik heb haar nooit ontmoet, of gekend. Ze is overleden in het jaar, vlak voor dat ik geboren ben.) Dit is ook precies mijn aller aller grootste angst. Gedwongen opname en tegen mijn wil in, plat gespoten worden.

Deze angst draag ik al mijn hele leven met mij mee. Nú begrijp ik het! (Bij het zien van een dwangbuisfilm voel ik me erg akelig. Krijg ik weer dat sterke gevoel in mijn onderbuik.)

De herinnering van trauma’s van onze voorouders zit opgeslagen in onze ziel.

Nu weet ik waar die angst vandaan komt!

Werd vorig jaar deze angst zo groot, dat het werkelijkheid leek te worden!

Dat het mij ook weer zou gebeuren! Meer weten? Lees mijn verhaal “Medicijnen” gaat over deze voor mij angstaanjagende periode.

De geschiedenis herhaald zich totdat je het hebt kunnen doorbreken!

Deze angst heb ik -in zekere zin gedwongen- keihard aangegaan.

Opdat ik deze angst aangegaan ben, heb ik ervaren dat deze “herhaling” van deze trauma; gedwongen opname en opsluiting, niet heeft hoeven plaats vinden. Voel ik me van eeuwen oude trauma’s bevrijd.

De trauma overerving is hier gestopt! Dit patroon is doorbroken.

Mijn -een van mijn vele- thema’s in mijn (vele) leven(s).

De moeizame, ingewikkelde verstandhouding die Kees en ik hadden, heeft me ook wat gebracht, ik heb er van geleerd. En dat heeft me goed gedaan. Daar voel ik me dankbaar voor.

Voor jou, Kees, geen knuffel of hand. Maar deze dankbare woorden, want ik weet dat je mijn verhalen leest.

Je ontmoet telkens weer dezelfde mensen. Niets gebeurt per toeval. Alles gebeurd met een reden. Ik had Kees moeten ontmoeten om te leren. En visa versa

Het is, of een zegen, of een les. Dat is wederkerig!

I believe i’ve learned my lesson now.

It’s time to move-on.

Bedankt!

Liefs,

Anna