Haren trekken
Achter de bank haren trekken
Als 5 jarig meisje herinner ik mij, zittend achter de bank, haren te trekken. Ik wilde ik geen aandacht, niet gezien worden. Tot mijn tienerjaren werd ik regelmatig door volwassenen, vooral rijpere vrouwen, benaderd en zaten ze ongevraagd aan mijn krullend haar. Ze hadden veelal dezelfde tekst: ‘Kient wat hest doe mooi hoar. ‘ of: ‘Ik ben zo jaloers op jouw haar, ik moet daarvoor uren naar de kapper.… Zullen we ruilen?’
Van mij hoefde het allemaal niet. Ik wilde niet opvallen, geen aandacht, niet met (vreemde) mensen praten. Mijn moeder heeft het uitgetrokken pluk licht blonde haar als bewijs in een enveloppe bewaard in het boek van Ikke.
Wat ik door persoonlijke groei heb geleerd, ben aangegaan, heb weten te veranderen?
Ik hoef me niet langer te verstoppen
Ik wist al, als 5 jarig meisje dat ik het kappersvak in wilde, mijn tante is kapster en als jong meisje stond ik samen met mijn bijna 3 jaar jongere zus voor het raam te gluren naar mijn tantes knipwerkzaamheden. We woonden in je jaren 80, twee jaar naast de salon in Sauwerd, bij drukte heeft mijn moeder vaak eens een keer geholpen met permanent spoelen. Zij wilde als tiener ook het kappersvak in. Maar omdat de mode lang haar was, was er weinig werk en is het “haar” 😉afgeraden, heeft ze voor schoonheidsspecialiste gekozen.
Als kapster liet ik de klant aan het woord, kwam mijn kwaliteit: goed luisteren, erg goed van pas. Ben altijd geïnteresseerd geweest in het verhaal achter de mens. En heb jong geleerd, van mijn moeder als schoonheidsspecialiste, dat je de klant centraal moet stellen. Dat heb ik vertaald als, niet over jezelf praten.
Jaren later heb ik geleerd dat het een wisselwerking is, mensen zoeken herkenning, dat als je wat van jezelf deelt, de ander zichzelf erin herkent, en dat zorgt voor verbinding.
Na 12 jaar werken bij een schoonheidspraktijk kwam er een overname. En vond ik het heerlijk om met de nieuwe eigenaresse te sparren over het up liften van het Schoonheidsinstituut Het Hogeland. Ik nam woorden in de mond als zichtbaarheid, jezelf laten zien, je bent het visite kaartje van je bedrijf, Je doet het samen. Samen sta je sterk. Heel erg vaak heb ik herhaaldelijk genoemd dat zichtbaarheid belangrijk is. Je laten zien, mensen willen weten wie het gezicht van het bedrijf is. Dit, om zich zelf te kunnen identificeren, dat is belangrijk voor de verbinding. Dan krijg je een gunfactor. Het viel mij vaak op dat vaste klanten een afspraak bij mij in de kapsalon maakten en in de agenda schreven: “Anna” Ipv: “Kapperafspraak” oid.
Dat er drie jaar na overname er klanten in de salon kwamen, die de eigenaresse nog niet hadden gezien of hadden ontmoet, daar vond ik wat van.
Nu weet ik, dat alles wat je zelf zegt ben je zelf! Het zegt alles over mij! Ík wil me laten zien, ík wil het gezicht van het bedrijf zijn. ík wil naamsbekendheid!
Where Everybody Knows Your Name.
Dolgraag wil ik wat betekenen voor de maatschappij. Ik hoop juist dat mensen mijn verhalen lezen, in de hoop dat ik wat mee kan geven. Aan ervaringen die ik zelf heb opgedaan, ik als ervaringsdeskundige die als geen ander weet, wat de gevolgen zijn van seksueel misbruik en manipulatie. Welke stappen er genomen kunnen worden bij het verwerken van trauma’s. Welke emoties en tegenstrijdigheden er bij komen kijken, dat haat en liefde heel dicht bij elkaar liggen. Ik patronen heb doorbroken door mijn angsten te zijn aan gegaan. En al mijn trauma’s, de emoties heb doorleefd, doorvoelt en ze fijn een plekje heb kunnen geven.
Heb ik een grote persoonlijke groei doorgemaakt, van niet gezien willen worden naar een foto van mezelf in lingerie op mijn Facebook, Instagram en Website..:
Love your curves and perfect imperfections
Vind ik het juist heel erg fijn om met vreemden te praten, wil ik graag van ze leren. En vind ik het erg leuk dat mensen mij herkennen en dat ze zeggen dat ze mijn haar prachtig vinden.
Dat vind ik nu, gelukkig zelf ook.😃
Liefs,
Anna