De zitting is gesloten

Voor een half jaar is eerst een zorg machtiging in gegaan.

Ik hoef niet in de cel, niet naar de reclassering en geen gedwongen opname op een gesloten afdeling. Dat is dus positief!

Alleen af en toe in gesprek, dat zie ik als zeer gunstig!

De zitting is gesloten, ik bedank de rechter en zeg gedag. En ik loop strak achter de man met een zwart gewaad en witte bef die ik net heb leren kennen als mijn advocaat.

Net buiten de zittingzaal nemen we in een hoekje de tijd voor een korte nabespreking. De advocaat kijkt blij en zeer voldaan naar mij.

Mevrouw de reclassering ( zo noem ik haar maar even, om geen namen te noemen ivm wet privacy) kijkt me lief, bezorgt en met medeleven, toch doordringend aan.

“Zoek hulp!’ Ze herhaald. ‘Zoek hulp!’

Zo wordt je dus wat aangepraat. Ik luister en hoor het aan. Ze moest eens weten, denk ik.

Ze moesten het allemaal eens weten!

Een verdieping lager is meer ruimte en de advocaat stelt voor om daar nog even na te praten. Hij noemt dat ik geen medicijnen hoef te gebruiken als ik het niet wil. Weer vind ik het fijn om dit te horen. Zolang je niet een ander kwaad doet en/of je zelf en zolang je niet op een gesloten afdeling zit. Hij brabbeld nog wat over hoe hij denkt, mij te zien. En heeft mij zonder mij te kennen mij in een doosje gestopt met de label: gespleten persoonlijkheid.

Ik ben er wel klaar mee. Bedank hem voor de tijd die hij erin heeft willen stoppen en schud hem de hand. Ik wil het niet meer horen.

Hij noemt nog, dat ik na enige tijd deze afspraak zelf kan ontbinden, ik kan ontheffing aanvragen bij de directeur van het ziekenhuis of geneesheer directeur. Dit wil ik graag onthouden. zou voor mezelf goed zijn. Zelfzorg…

Hij overhandigd mij de schriftelijke slachtoffer verklaring van de allereerste rechtszaak, waar ik niet bij aanwezig heb kunnen zijn. Van 10 mei 2021. Ik kwam tot aan het rechtsgebouw en ben huilend, buiten op een bankje gaan zitten, had geen advocaat en was toen helemaal alleen. Dat heb ik maar weer geleerd, in al deze jaren. Ik hoef niet alles alleen te doen. Zo zie ik het positieve in dit gebeuren. Niets gebeurd zonder reden.

Om het allemaal even te laten bezinken ga ik lunchen in de stad. Leuk restaurantje gevonden waar ik samen met mijn moeder en zus, als kind ook vaak ‘ns kwam.

Croissanterie Du Nord in Groningen. Leuke inspiratie opgedaan, en ik wil me graag weer focussen op mijn te starten bedrijf.

Croissanterie “Du Nord” Hoogstraatje 4 in Groningen

Wat mij hier enorm aanspreekt is de huiskamersfeer, warme tinten, natuurlijke materialen.

We zitten aan tafelnummer 202. Komen we achter bij het verlaten van het pand. Ik zie het als een teken uit het universum.

Fijn, even een verzetje. Nog heel even geshopt, en daarna vermoeid naar huis. Mijn auto staat in Selwerd geparkeerd bij de voetbalvelden dit om me er toe te zetten om te gaan wandelen. zodat ik alle gedachten en de emoties even hun gang laat gaan.

Bij de auto aan gekomen zie ik dat ik de enige ben die geparkeerd sta, met een wit briefje onder de ruitenwisser.

Ja hoor! denk ik. Dit kan er ook nog wel bij!

Een bekeuring voor fout parkeren. Dat wordt waarschijnlijk een tegenvaller!

Heel even denk ik, ik zou bezwaar kunnen maken, het “gooien” op dat ik zopas ontoerekeningsvatbaar ben verklaard. Inwendig heb ik lol. Dat zou ik dus niet gauw doen, (Wilde hier schrijven nooit maar …zeg nooit, nooit…) misbruik maken van een slachtofferrol. Het was alleen de gedachte en ik kan al de humor van deze bizarre situatie inzien. :-)

Liefs

Anna