Rechtbank

Gisterenmorgen ben ik al wandelend op affirmaties bij de rechtbank in Groningen aangekomen. Affirmaties als: “Ik kan het”, “Ik kan spreken”, “Ik ben sterk, ik kan zeggen wat ik wil zeggen.”

Kort heb ik maandag voor het eerst telefonisch gesproken met de advocaat die beide zittingen op zich neemt. De zorgmachtiging en de veroordeling van de overtredingen. Ik ben voorbereid dat de zorgmachtiging in zal gaan. En hij verwacht dat ik de cel niet in hoef.

Dat is wel weer gunstig. Een half uur eerder heb ik met de advocaat gesproken om kort voor de zitting even een overleg te plegen. Dat zal dan mijn eerste ontmoeting met de beste man worden.

Binnen bij de entree meld ik me aan en voor strafzaken mag ik 1 verdieping omhoog. Dit nadat ik door het poortje ben gegaan.

Het alarm gaat af en er gaat een vreselijk geluid. Komt een medewerker er aan en zegt lachend wat een gepiep allemaal. Ik denk, dat past precies bij mijn stemming en ik pers er een ‘ja!’ uit en een lachje. Ik voel me gespannen.

De trap oplopen voelt zwaar en ik kom bij de balie, zonder medewerker, ik neem plaats in de wachtruimte.

Later wil ik me aanmelden bij de medewerker. Blijk ik niet op de lijst te staan, het gaat niet altijd zoals ik denk dat het gaat.

Ik wordt gevraagd om plaats te nemen en hij zal het uitzoeken.

Mijn schrijf boekje heb ik mee genomen. ik voel angst, angst voor vrijheidsberoving en angst voor gedwongen toestanden. Het leven gaat niet altijd zoals verwacht dus hou ik op dit moment overal rekening mee.

De jongeman achter de balie zou het uitzoeken en zit lekker relaxed achter zijn bureau, ik nog steeds in afwachting of ik wel op de juiste plek zit in dit grote gebouw. Onrustig wordt ik ervan.

Fijn dat ik nog even de tijd kan nemen om te schrijven.

Schrijven wat er in mijn hoofd omgaat, innerlijke rust proberen te creëren. Het is een vorm van afleiding en het schept orde in de chaos.

Adem diep in en laaaaaang uit.

Inmiddels zie ik dat het 10.27 uur is en kan ik ieder moment de advocaat verwachten.

Liefs,

Anna