Mijn wereld in beweging

Mijn wereld in beweging. Het was een verrassing dat ik hem op zijn werk opzocht, ik had geluk dat ik hem trof! Hij was net weer binnen. Zijn collega vrachtwagenchauffeur/Autolaadkraanmachinist (mooi woord voor galgje!😉) gaf ik een hand en stelde me voor. De chauffeur zijn auto was bij de garage voor reparatie, noodgedwongen stond de auto en dus ook de chauffeur stil.

Mijn vriend werkt vanaf november als planner bij transportbedrijf Maat in Farmsum. Toen hij daar is komen te werken, begon Maat met twee auto’s, inmiddels zijn er al acht aan de rit. 

Deze chauffeur werkte er het langst en was de eerste chauffeur van Maat- Noord!  Er heerst een leuke sfeer en er is een gezellige interactie tussen deze twee mannen.

Tijdens de pauze, ik had een broodje mee, werd er gesproken over het werk. Er werd een transport opdracht voorgesteld aan de chauffeur. Een rit van verhuurbedrijf Eqin naar Koninklijke Niesten Sander scheepswerf. Van Farmsum naar Delfzijl.

Een medewerker was met vakantie en zíjn auto stond op het lege terrein. De chauffeur met wie ik net had kennisgemaakt werd voorgesteld om in de Scania te rijden.   Bij mij begon het al te kriebelen, ennnnnn stelde ik enthousiast voor of ik mee mocht. 

En zo kwam het dat ik tijdens mijn vakantie een spontaan ritje mee op een vrachtauto mocht. 

Voor de stuurmanskunst van vrachtwagenchauffeurs had ik al veel bewondering, nu, na deze ervaring heb ik nóg meer respect voor hun werk gekregen. Ze komen soms situaties tegen en dan is het iedere keer weer de uitdaging! Deze truck heeft een oplegger en een aanhanger, bedraagt in zijn totaliteit meer dan 17 meter.

In een MAAT jasje werd ik gehesen, ik kreeg handschoenen aangeboden. En we gingen op pad! 

Bij Eqin, het verhuurbedrijf werd ik naar binnen geloodst als een nieuwe collega; de persoonlijk assistente van mijn vriend. 

Van mening dat het alleen de vrouwen zijn die goed konden roddelen, ervaar ik het hier in een groepje mannen het tegendeel. De sfeer is gezellig, we lopen via het magazijn naar binnen, door naar het kantoor en word ik overladen met leuke promotie materiaal, reclame dingetjes, wat ik óók nog goed kan gebruiken ook! Een schrijfboekje en een pen, een petje (altijd handig) en een doosje smintjes. Mij afvragend waarom ik zoveel reclame materiaal krijg van United Rentals,- ik zag de naam nl. nergens terug komen-, werd het me duidelijk gemaakt dat Eqin tegenwoordig verder gaat onder de naam: United Rentals. 

Eqin ofwel United Rentals was vroeger -een voor mij bekende naam, het bedrijf- Reisiger. 

Even sta ik alleen met de kantoormedewerker. Geïnteresseerd stel  ik hem vragen over zijn werk. Hij, nog in de veronderstelling dat ik de assistent ben die werkzaam is bij Maat, begint over factureren. 

,,Daar heb jij vast niets mee te maken.’’ Vult hij voor mij in.

Ik begon het hierdoor iets warmer te krijgen, me opeens weer bewust van de rol van assistente aangewezen gekregen hebben.

Er komen niet veel vrouwen over de vloer, krijg ik te horen.

Vrijdag is het patat-dag verteld hij, tevens zijn laatste werkdag voor zijn vakantie!  Hij was al drie weken aan het aftellen! Ik zeg, in het kader van mijn toekomstige plannen/ eigen bedrijf,  is hier geen cateraar die hier wat lekkers komt brengen?

Dit was niet het geval. En hij dacht aan afgelopen december, de kerstborrel in een restaurant in Appingedam. (En dáár kom ik in beeld.)

Tijdens de werkzaamheden als medewerker-bediening  op mijn vorige werkplek in Appingedam, hadden we rond de kerstdagen meerdere groepen bedrijven voor een kerstborrel en of etentjes.

Deze groep, de medewerkers van Eqin, hadden geborreld en gedineerd in het restaurant. En ik had ze die avond geholpen. Er ontstond al heel snel een superleuk contact met erg veel lol en waarvan ik met één van de mannen, een paar, wel héle, speciale momentjes had. Waar dus ook de hele groep getuige van was geweest. Een avondje die in de boeken kon als; deze vergeet ik niet weer.

Wist ík dus heel erg goed met welk bedrijf ik te maken had, waar we nu containers stonden te laden.

Deze kantoorjongen had nog niks in de gaten want ik was immers voorgesteld als “de assistent”. We ontmoetten elkaar in een andere setting, andere outfit. Het moment van de waarheid was aangebroken en ik heb daar mezelf geïdentificeerd en gezegd dat ík het was die hen de avond geholpen had.

Hij begon heel hard en hartelijk te lachen en eindelijk viel het kwartje het werd hem duidelijk dat ik niet de assistent van mijn vriend was. Maar de vriendin. Hij zei dat hij zich al een paar keer afgevraagd had waar hij me eerder had gezien. Een hilarisch momentje werd dit.

De containers waren al geladen, op naar het volgende adres: Scheepswerf Koninklijke Niestern Sander, in Delfzijl.

Dit bedrijf ook niet geheel onbekend bij mij. Mede door mijn werk in de bediening. Had ik als medewerker-bediening in het restaurant hier ook leuke contacten opgedaan en kennis gemaakt met een aantal medewerkers van Niestern Sander.  Dit ter gelegenheid van een medewerker zijn pensionering. 

Ik hou erg van industriële vormen en kijk m’n ogen uit om zo’n gigantisch bedrijf/compleet dorp van dichtbij te bekijken. Er lag een schip ter reparatie en ik voelde me, ondanks dat ik in een vrachtauto zat, súper klein!

Foto genomen vanuit de auto.

Vind je het leuk om te lezen hoe lang bijvoorbeeld dit schip is? Druk dan op onderstaande knop voor informatie over de Sparborg. Je wordt doorverwezen naar de website van Wagenborg.

Tussen schepen door zag ik, dat er verderop in de nieuwbouw werd gewerkt aan de Alexia.

Het schip, zag ik, was op een andere ligging, want de plek waar wij ons manoeuvreerden was Niestern Sander Reparatie.

De containers werden gelost en ik vroeg de chauffeur om nog wat foto’s van mij te maken. We kwamen er achter dat we beiden van fotografie houden en dat hij ook graag schrijft.

We rijden met de Scania weer van het terrein. Alles gaat automatisch en ik zou volgens hem er zo in kunnen rijden,…. Dat leek mij ook wel wat! Truckergirl! Het is er, helaas voor mij,  niet van gekomen,… 

Hij laat me zien dat de truck ook handgeschakeld bediend kan worden.

De auto van zijn collega heeft 12 versnellingen net als zijn eigen auto, het was geen Scania man, zoals hij tijdens de rit, mij vaak er aan herinnerde.

Maar aan het eind van de rit hoorde ik hem tóch echt zelf zeggen, dat hij wel interesse had in de auto van zijn collega...

En heeft deze dag, mijn wereld in beweging gezet. Heb ik genoten, van de gesprekken, de foto’s en van het schrijven van dit verhaal!

Liefs

Anna