Trein

Wie stapt er met jou in de trein, mee op jouw reis?

Afgelopen week mocht ik twee keer, op de fiets, naar Groningen.

De eerste afspraak had ik met een klinische psycholoog, bij het AFPN (forensisch psychiatrie) waarvan ik te horen kreeg, dat ze gespecialiseerd is in stalking. ( Dat wist ik nog niet.)

Zij is degene die een delict-analyse gaat afnemen. Ze wil de komende afspraken het volgende in kaart brengen; of er kans is op herhaling en wat mijn eigen ontwikkelingen tot nu toe, hierin zijn geweest.

Daar hoort bij, het verleden, wat heb ik in mijn vroegere jeugd meegemaakt, hoe was mijn jeugd, welke patronen zijn er? etc etc…

Hoe vaak willen we dit nu nog doen, denk ik?

Ik denk aan mijn website, mijn verhalen en alles wat ik tot nu toe gedeeld heb, hier staat kort en bondig, denk ik, een hoop antwoorden die ik voor haar zou kunnen beantwoorden. Ik hoop hiermee het proces te versnellen. Ik merk dat ik weerstand voel.

Ze legt uit dat er wanneer er kans op herhaling geconstateerd zou worden, er dan behandeling nodig zal zijn. Ze vraagt aan mij, hoe ik er in sta, ik antwoord, na een kleine brok weg te hebben geslikt, naar alle eerlijkheid, dat ik geen behandeling verwacht. Weer voel ik weerstand, maar ook angst, bang voor het onbekende.

Mijn tweede afspraak was ook deze week, bij het AFPN met de SVP-er (sociaal forensisch verpleegkundige.)

We gaan verder met de verdiepingsvragen en we komen bij het onderwerp “vriendschappen” uit.

Op papier tekent hij cirkels en zet daar mijn dichtbijzijnden in.

Het eerste cirkeltje tekent hij mijn kinderen, tweede cirkel: ouders en zus, derde cirkel: vrienden, de volgende: kennissen, collega’s etc etc….

Als allerlaatste cirkel na heel wat lege cirkels, komt er nog een persoon te staan.

Na een aantal vragen gesteld te krijgen krijg ik helder, wat ik eigenlijk al wel wist, dat degene wie ik dacht mijn vriend te zijn, los mag laten.

Niet iedereen loopt mee op je pad, mee op jouw reis. De SPV-er tekent een golvende lijn, het stelt de ups and downs voor in je leven, en zegt: ,,Hier en daar vallen er mensen af.”

Dit erkennende en voelende, doet me pijn en er vloeien tranen.

Het betreft een vriendschap waarin ik mag erkennen dat deze uitgebloeid is. Ik voel hier wat ik eigenlijk al wist. Het is beëindigd.

Er is zonder dat ik het in de gaten had, uit de trein gestapt.

Mag het nog gaan oplossen, verwerken, accepteren en uiteindelijk loslaten.

Met mijn nieuw geleerde kennis en ontwikkelingen heeft het mij geleerd, dat ik niet langer een vriendschap ga najagen. : “Don’t go chasing waterfalls”

Vervolgens, concluderend dat ik in mijn “nieuwe” leventje, na de scheiding, baan verandering, stalking, politie en psychiaterbezoekjes, EMDR, traumabehandelingen en de vele, vele lessen die ik hier uitgehaald heb. Er geen van mijn vrienden is mee gereisd op mijn pad, de enige twee die ik kan bellen en zelfs snachts, dat weet ik, zijn twee personen, die ik in de afgelopen twee jaar heb ontmoet. Waar ik lief en leed mee kan delen.

De één, een luisterend oor, een lichtpuntje in de duisternis en is pragmatisch, en, belangrijk, zonder oordeel! De ander een goede vriend, maar ook leraar, op vooral spiritueel vlak, die mij, als het nodig was, wel eens vroeg of ik er wel goed aan doe om sus of zo, te doen, en verder ook nooit een oordel velt. Beide laten ze mij in mijn waarde en hebben mij in mijn waarde gelaten, zelfs in mijn meest angstige periode. Dat ik ontzettend bang werd gemaakt, door verschillende professionals, het beeld, gedwongen opname, en gedwongen medicatie, het beeld als een zombie rond te moeten lopen.

Het kringetje is in de afgelopen vier jaar behoorlijk uitgedund, zeg maar gerust, en ik denk aan mijn tweelingziel haar woordkeuze; geëlimineerd. Wat geeft het mij rust, wat voelt het voor mij goed, om bewust, de kring klein te houden.

The road ahead is empty

Ik pers er een diepe zucht uit als ik weer denk aan mijn oude leven, de patronen waar in ik zat. De vele contacten die allemaal ook onderhouden moesten worden.

“Als we ons aanpassen om mensen niet kwijt te raken, verliezen we onszelf.”

Altijd maar aan het rennen, iedereen het naar de zin proberen te maken, en mezelf op de laatste plek zettend. Niet wetend, wat of hoe het te veranderen, (telkens weer vallen in dezelfde valkuilen,) het was gewoon zo. Inzichten krijgen en durven kijken en leren wat mijn patronen zijn,… Heb ik een hele grote ontwikkeling gemaakt. En patronen doorbroken.

Er is niemand van mijn vorige, oude vriendschappen die mij in Sauwerd houd en met het geleerde, mijn nieuwe ik, dat ik mag en kan zijn wie ik wil zijn. en dat ik mezelf mag laten zien.

Ben ik klaar voor een nieuwe start.

“Om erkenning te krijgen, moet je er voor zorgen dat je gezien wordt.”

Ik heb nog meer zin gekregen om te verhuizen naar een ander fijn stekkie. Maar oooh!!!! Wat ga ik mijn tuin en plekje missen! Voel me een erg dankbaar persoon.

Zou graag naar Appingedam willen, waar ik de afgelopen twee jaar, fijne nieuwe contacten heb gekregen.

Heb een lijntje uitstaan bij een vriend en gevraagd of ik in zijn huis mag wonen, hij liet laatst zijn plannen horen, dat hij had met zijn huis. Hoop binnenkort duidelijkheid te krijgen.

Er stappen gelukkig ook nieuwe “passagiers” in de trein en reizen verder met me mee op mijn pad.

Happy friendship day💕

Liefs,

Anna