Dageraad

Dageraad. 06.00 uur ging de wekker en iets na 07.00 uur rijd ik naar Zoutkamp. Het was echt nog hartstikke donker. Vlak voor vertrek nog een berichtje de deur uit, naar mijn date, dat ik er wel aan kom en bijna klaar was voor vertrek.

Tijdens het aantrekken van de veters van mijn wandelschoenen, ging er door me heen, dat hij er al stond. Hij had aangegeven dat hij er vroeg zou zijn. Zoutkamp lag voor ons beide op ongeveer de helft van onze route. Hij zou vanuit huis vertrekken vanaf 07.00 uur. Dat was wat hij me zei hij.

Op mijn dooie gemakje ging ik richting Zoutkamp, nog even tanken en per abuis de afgesproken plek voorbij gereden, ik herkende het niet, ‘t was immers donker…

De auto geparkeerd, en een stukje door het dorp gelopen. Op zoek naar het restaurant waar we afgesproken hadden, daar aangekomen leek het er erg stil.

Het oogde een beetje naargeestig. Donker, stil. Geen kip te bekennen. Het was 07:45uur nog steeds zwart van de nacht. Hoorde ik vanuit een donker gat een paar keer een geluid, maar kon het niet plaatsen, daarachter waren ze bezig met wegwerkzaamheden, dacht dat het daar vandaan kwam!

En ja! Eindelijk stond ik daar oog in oog met mijn afspraak. Een korte omhelzing als groet en we gingen aan de wandel. In de hoop de zonsopkomst tegemoet te wandelen.

Hij stond er inderdaad al vanaf 07.10 uur Dat was ongeveer mijn vertrektijd geweest…

Net van start met de wandeling en hij haalde zijn telefoon tevoorschijn.

‘Oh, we gaan nu voor een fotomoment?’ zeg ik.

‘Nee dat niet’ Hij had gedacht een roos mee te nemen, maar vond dat niet origineel genoeg, maar wat had hij wel voor mij gedaan? Hij had een liefdesgedicht geschreven, dat wilde hij op dit moment voordragen. Heel erg origineel en ontzettend lief!

Een korte omhelzing als dank en ik wilde weer doorlopen.

,Ben je vergevingsgezind?’  Vroeg hij.

,Op zich,…’ Ik denk het. ,Want?’…..

Zonder aankondiging en signalen had ik daar bijna een kus op mijn mond te pakken. Ik kon nog net wegduiken.

Ik zeg: , Sorry. Hier ben ik niet aan toe!’

,Oh, sorry!’ Was zijn reactie.

Hij voelde zich knullig en tijdens het wandelen verontschuldigde hij zich een paar keer, hij realiseerde zich dat hij te snel ging.

Langs de gekleurde huisjes in de haven van Zoutkamp en langs de dijk, zijn we naar Houwerzijl gewandeld. Een mooi rondje. Koud was het, grijs, geen zon, helaas!

Een bakkerij was al open en daar konden we terecht voor een kopje koffie en thee.

Dit was voor het eerst dat we elkaar in de ogen konden kijken. Ik zie en voel een betrouwbaar persoon voor me. Hij kijkt goed uit zijn ogen, om het zo maar te zeggen. Ik voel me veilig. Ogen zijn de spiegel van de ziel. Daar geloof ik in.

Afgelopen zondag bij de nazit, na een werkdag. Hadden we het er ook nog over. We kregen het over een Nederlandse actrice wonend in het buitenland. Ze kwam zo tersprake, ik had haar gegoogled. Bekeek haar foto en heb haar energie gevoeld, gezien dat deze persoon iemand is die ik graag zou willen vermijden. Ik voelde dat haar energie niet goed voelde. Harde gelaatstrekken, koude harde doordringende ogen. Ogen die ontevredenheid uitstraalden. Negatief ook.

De persoon die tegenover mij zat was alles behalve bovenstaande. Ik kan het zien, in de ogen. We staarden voor een lang moment in elkaars ogen en ik voelde intens de verbinding met deze man. Er gebeurde in een ontspannen stilte van alles onderling. Zonder woorden spraken onze lijven. En daar kreeg ik een lief kusje op mijn voorhoofd. Hij veegde een lok uit mijn gezicht en streelde over mijn wang. Op dit moment was zijn actie welkom. Hier voelde het goed wat hij deed.

Hij leunde voorover en wachtte, zijn mond vlakbij de mijne. Nog niet wilde ik deze kus.

Zonder woorden ging hij weer terug in zijn stoel. Wat ik hier erg prettig vond was dat hij er niets over zei! Ook geen zuchtje, geen teleurstelling in een vorm van wat voor een geluidje dan ook. Mij in mijn waarde latend. Zodat ik me niet schuldig hoefde te voelen. En ik bij mezelf kon blijven.

Een paar keer had hij in de gaten dat hij sneller wilde dan ik. En ik zei hem dat ik snap dat hij zijn gevoel volgde. En dat ik de afgelopen periode geleerd had mijn grenzen aan te mogen geven.

De winter brengt late dageraads en vroege zonsondergangen. Binnenkort zien we elkaar weer.

Liefs

Anna