Moeder zijn en sterke verbinding.
Vanaf het moment dat je je dochter voor het eerst vasthoudt, voel je die sterke verbinding. Vandaag 1 juli, is het 21 jaar geleden dat ik voor het eerst moeder werd. In het ziekenhuis lag ik te wachten op het moment, dat mijn dochter ter wereld kwam. Mijn bloeddruk was te hoog, en ik had al weeën dat was de reden dat ik niet meer naar huis mocht. Het was 30 juni, EK voetbal, de halve finale, Nederland tegen Portugal. (Dit had ik even moeten opzoeken hoor, wist het niet meer.😀 ) Op de achtergrond werd er ge-oeeeehhht en ge-aaaaaht.
Ik ging de nacht in met de mededeling dat ik nog véél meer weeën en pijn kon verwachten, dit was nog niets, zo werd mij verteld. Terwijl ik het gevoel had dat de weeën toch echt wel met enige regelmaat aandrongen. Ik heb een hoge pijngrens en kan heel wat negeren en me ervan distantiëren.
In mijn vertrek lag ik met nog een zwangere, zij had het nog niet zover voor de komst van haar derde kind. Ze had al enige ervaring, en hoorde aan mijn manier van pijn wegdrukken dat het al zo ver was. Ik negeerde haar goed bedoelde advies en dacht aan de woorden die ik eerder had gekregen, ik mag nog veel meer verwachten.
Ik had enorme rug weeën, en kon niet meer stil blijven liggen, krioelend van pijn lag ik op mijn ziekenhuisbed.
“Als jij nu niet op die knop drukt, dan doe ik het!” Sommeerde ze vanuit het donker aan de overkant van de ruimte.
Ik was niet zo goed in hulp vragen, en ik kon immers toch nog meer verwachten,.. ?
Toch luisterde ik naar deze woorden. Een zuster met een pasgeboren baby op de arm kwam even checken.
Ze had al gauw de ernst van de situatie in de gaten. Mijn lieve dochter kwam drie weken te vroeg ter wereld. Ik kon met hulp, al weeën weg puffend en een paar pauzes inlassend over de gang strompelen. Er was geen verloskamer vrij, lichte stress en paniek om me heen. Ik ervoer innerlijke rust.
In de verloskamer was alles gereed en was mijn omgeving klaar voor de bevalling. Echter mijn persweeën bleven uit, die had ik allemaal weg gepuft.
Heb het uiteindelijk op eigen kracht gedaan. Had het gevoel dat ik uitgetreden was uit mijn eigen lijf en het van bovenaf het allemaal aanschouwde, zo kan ik deze situatie het beste omschrijven. Ik was aanwezig, maar ook weer niet. Ik reageerde wel op hetgeen wat ze zeiden maar echt aanwezig..? Super geconcentreerd en gedistantieerd op hetzelfde moment.
24 jaar was ik, nog zo jong, onbevangen, nuchter…
Zo’n ervaring vergeet je niet meer. Ik roep weleens ik doe liever een bevalling dan een hele zwangerschap. Ik was liever aan het “werk”, dan al de zwangerschapskwaaltjes bij elkaar.
Wat ik me nog goed herinner was dat ik een nachtje mocht blijven, moeder en kind werden gescheiden. Waarschijnlijk voor de rust. Maar als kersverse moeder, tussen alle baby huiltjes door in die nacht, herkende ik zonder twijfel mijn kind die om mij vroeg.
Voor altijd verbonden. Op welke manier dan ook! Witlof!
Liefs
Anna